Asystencja
Po postnowicjacie, młody salezjanin jest skierowany przez przełożonego do wskazanej wspólnoty zakonnej celem odbycia praktyki wychowawczo-duszpasterskiej. Okres ten jest okazją do ugruntowania swojego powołania, poprzez bezpośrednią pracę dla młodzieży w różnorodnych środowiskach. Jest to okres szczególnego utwierdzania się w powołaniu salezjańskim oraz budowania relacji z młodymi ludźmi.
„W ciągu całej formacji początkowej należy kłaść nacisk zarówno na studia jak i na działalność duszpasterską właściwą naszemu posłannictwu. Asystencja jest etapem życiowej i intensywnej konfrontacji z działalnością salezjańską w praktyce wychowawczo-duszpasterskiej. W tym czasie młody współbrat wdraża się w stosowaniu Systemu prewencyjnego, a szczególnie w asystencji salezjańskiej. Wspomagany przez dyrektora i wspólnotę, dokonuje osobistej syntezy swej działalności i wartości powołania”.
— Konstytucje Towarzystwa Salezjańskiego, Art. 115.
