Asystencja

Po postnowicjacie młody salezjanin jest skierowany przez przełożonego do wskazanej wspólnoty zakonnej, celem odbycia praktyki wychowawczo-duszpasterskiej. Okres ten jest okazją do ugruntowania swojego powołania, poprzez bezpośrednią pracę dla młodzieży w różnorodnych środowiskach. Jest to okres szczególnego utwierdzania się w powołaniu salezjańskim oraz budowania relacji z młodymi ludźmi.

Asystencja trwa zwyczajnie 2 lata i jest realizowana zasadniczo w dwóch różnych wspólnotach salezjańskich – jeden rok w Polsce i jeden za granicą. Współbracia mają okazję poznać wspólnoty salezjańskie z takich krajów, jak: Wielka Brytania, Irlandia, Niemcy, Włochy, Ukraina, Francja, czy Malta.

„W ciągu całej formacji początkowej należy kłaść nacisk zarówno na studia jak i na działalność duszpasterską właściwą naszemu posłannictwu. Asystencja jest etapem życiowej i intensywnej konfrontacji z działalnością salezjańską w praktyce wychowawczo-duszpasterskiej. W tym czasie młody współbrat wdraża się w stosowaniu Systemu prewencyjnego, a szczególnie w asystencji salezjańskiej. Wspomagany przez dyrektora i wspólnotę, dokonuje osobistej syntezy swej działalności i wartości powołania”.

— Konstytucje Towarzystwa Salezjańskiego, Art. 115.